2/4 2021 Er is een rij voor de kassa in het biologische winkeltje bij de zorgboerderij. De man achter me zegt dat er een tweede kassa zou moeten komen. De jonge vrouw achter de kassa, met een kleurig mondkapje voor, zegt dat ze iedereen graag zo snel mogelijk helpt. Naar mijn gevoel blijft ze relaxed, ook al kan ik haar mond niet zien. Ik zeg zacht door mijn kleurige mondkapje heen, in een dwaze poging het licht te houden, iets over dat het weekend is en dat we dus rustig aan kunnen doen.

Ik kijk eens rond in die kleine winkel. De paar mensen in de rij. De gele strepen op de vloer met ‘Hou 1,5 meter afstand’. De mensen die buiten wachten tot ze binnen mogen. De mondkappen in allerlei kleuren. Wat een merkwaardige wereld zijn we in terecht gekomen. Als ik niet oplet ga ik het nog normaal vinden ook.
Dan bedenk ik me dat alles neutraal is en dat ik van niets weet waartoe het dient (*1).
Dan kan ik heel even glimlachen achter mijn katoen.

Nu voel ik me nog steeds anders als ik een mondkapje draag, dat trouwens niet alleen over de mond maar ook over de neus gaat. Het voelt alsof ik er minder toe doe, alsof ik meer moeite moet doen om in mijn kracht te staan en mezelf én de ander waardevol te vinden.
Toen ik dit duidelijk inzag heb ik besloten dat als ik dan toch die dingen moet dragen in bepaalde situaties waar ik voor kies, dan wil ik dat in liefde doen en niet onderdrukt boos zijn op wie ik maar tegenkom, die me zegt dat die dingen voor moeten en die lijkt te geloven dat dat zinvol zou zijn. Of onderdrukt arrogant omdat ik het eigenlijk als slaafs interpreteer om een mondkap te dragen.

Ik heb veel aan The Way of Mastery in dit hele proces. Trouwens niet alleen wat betreft de mondkapjes, al of niet in kleur.

The Way of Mastery ziet het zo: deze hele tijd waarin we leven heeft maar één doel, zoals ALLES één doel heeft – ONTWAKEN. Alleen en uitsluitend de Liefde waardevol vinden. Boven alles Liefde willen zijn (*2). Alle gebeurtenissen zijn neutraal en kunnen dienen als stapstenen naar ontwaken mits we kiezen voor Liefde en vergeving.

Ben ik bereid iedere waarneming los te laten die ik heb gekoesterd omdat ik ooit in mijn lange reis dacht dat deze me veiligheid zou bieden, als persoon – en het dus een gewoonte is geworden om op een bepaalde manier te kijken?
Hoe zou mijn dag zijn als ik de bedrading zou ontknopen die ervoor zorgde dat ik volhoud dat de interpretaties die ik heb gemaakt absoluut juist zijn (*3)? Als ik kan glimlachen om al mijn gedoe van gelijk willen hebben?

Als we niet wakker zijn, zijn we dubbel verwijderd van de Waarheid. Als eerste zitten we vast aan denken dat wat onze fysieke ogen zien waar zou zijn. Vervolgens trekken we conclusies, maken interpretaties van wat onze ogen tonen. Dit creëert een emotioneel effect dat als een soep door ons en om ons heen beweegt en dat blijft zo – tot het is geheeld. Vervolgens zijn we nog verder van de Werkelijkheid verwijderd doordat we erop staan dat de interpretaties een feit zijn.

Dus wat wil je? Wat wil ik? Gelijk of geluk?
Vrij en licht zijn óf gebonden aan wat ik denk/geloof dat waar is. Die keuze oefenen en de emoties voelen die erbij horen – dit hoort bij het hele proces.

En – niet onbelangrijk – zolang het lichaam er is zullen ogen blijven zien en zullen interpretaties blijven. Ze hoeven niet weg. Sommige zijn zeer praktisch en nodig – bijvoorbeeld als we een rood stoplicht zien en besluiten te stoppen.

Het gaat om leren loslaten van gehechtheid aan interpretaties – het zeker weten dat ik gelijk zou hebben en de identificatie daarmee – ook als het gaat om een maatregel zoals de ‘verplichte’ mond/neus/kappen.

Dit resulteert in steeds meer vrijheid… Mondkapjes als symbool van vrijheid waar ik in kan gaan leren staan – dat zou mooi zijn als ik het zo kan zien – tot ik buiten kom en mijn mond en neus weer snel bevrijd. Zo wordt het speelgoed in het grote spel dat leven heet.

Het is een proces met vallen en opstaan.

*1 Zie mijn blog ‘De zegen van onwetendheid’
*2 Early Years vol I, bladzijde 12
*3 The Way of Knowing – les 7