Dagritme – een thema dat extra belangrijk is in deze maar voortdurende lockdown

Bij het opruimen van een la kwam ik een vermelding tegen van een boek. Jaren bewaard om ooit eens te kopen en te lezen: Leven met de Beminde van Agnes Holvast. Een jonge vrouw die 9 jaar in een besloten klooster heeft geleefd.

Fascinerend! Als kind wou ik absoluut non worden. Het is er nooit van gekomen, maar het verlangen blijkt nog levendig aanwezig. Ik zou mijn naam eer aan hebben gedaan – Agnes Holvast trad in in een Clarisse(!) klooster in Megen.

Nonnen werken 6 uur per dag in een vast en duidelijk ritme. Juist dat dagritme raakt een snaar bij me. De ochtend is voor mij al jaren ‘in orde’. Ik sta om 4 à 5 uur op en besteed dan een paar uur aan schrijven, studie en meditatie. De Clarisse zusters staan om 5 uur op, vriendelijk gewekt door de abdis die met een belletje over de gang loopt. Zelf heb ik een daglichtwekker, zodat de dageraad me wekt – deze staat op 5 uur, maar meestal ben ik dan al op.

Nonnen mediteren twee keer een uur per dag. Verder zijn er nog diensten waarbij teksten worden gelezen en gezongen. Ze werken in stilte. Ook de maaltijden zijn in stilte tenzij er bezoek is. Er is een recreatietijd voor de middagmeditatie. De schrijfster van het boek had moeite met die recreatie tijd omdat het haar uit de stilte haalde. De oudere nonnen niet, zij waren verzonken in de stilte en konden best een potje kaarten zonder daardoor de innerlijke rust te verlaten.

Mijn verlangen om meer tijd te nemen voor stilte en studie werd diep geraakt. Als ik niet oplet komt er na de ochtend niets meer van een moment van aandacht. Hier wordt geen klok geluid waarbij ik mijn werk meteen uit handen laat vallen. Maar wie weet, er zijn natuurlijk wekkers genoeg.
Het geeft structuur aan de dag. Kijken hoe ik een kloosterleven kan benaderen, terwijl ik blijf waar ik ben, in mijn relatie en met mijn (klein)kinderen en alle andere contacten? Ik ervaar hoe heerlijk het is om weinig af te spreken en meer met de dag te leven.

In het klooster is er om 20.30 uur een tot de verbeelding sprekende afsluiting van de dag, samen. Heerlijk lijkt me dat. En daarna het zogenaamde silentium tot de volgende morgen.
Ik mijd al jaren avondactiviteiten. Logisch als je graag vroeg opstaat en in de avond stil wil zijn.

Hoe is het met jouw dagritme? Voel je ook een snaar geraakt als je leest over de structuur in een klooster? Ga je ook nadenken over een ritme dat bij jou past? Een dragend fundament?