To be able to fly
you must give up the things
that weigh you down

Dit gedichtje op linnen kocht ik maart 2020 op Schiermonnikoog, nog net voor alle maatregelen i.v.m. covid. Het trok me aan, intuïtief, ook al wist ik nog niet precies wat het dan is dat me zwaar maakt, terneerdrukt. Sindsdien staat het gedichtje hier op mijn tafel, de tafel waar ik aan schrijf en mediteer, en werk, met een beeldje erbij dat ik ooit van mijn dochter kreeg en een afbeelding van Jezus.

Ondertussen weet ik wel wat het precies is dat me terneerdrukt. Het staat op meer plaatsen in the Way of Mastery en het aller duidelijkst vind ik het in les 11 van the Way of the Heart. In plaats van vliegen wordt daar de vergelijking gemaakt met een trap afdalen naar de stille plaats in het Hart.

Als we die trap af willen dalen, of als we willen vliegen, zullen we een paar dingen achter moeten laten:
de behoefte gelijk te hebben,
de behoefte ondersteund te worden in je illusies,
de angst voor afwijzing, verlaten worden, ontkenning en dood.
Laat alles achter van wat je dacht dat de wereld is en waar het voor dient.
Laat iedere gedachte achter die je ooit hebt gehad over wie dan ook of wat dan ook.
Pak ze als het ware beet en zet ze naast je neer. Je kunt ze later weer oppakken.

Uh ja. Het is heel wat! Zie het als een groeiproces van stap voor stap.
Het gaat dus om nederigheid en de bevrijdende gedachte: ik weet van niets waartoe het dient. Een gedachte die mij steun geeft in deze ongelooflijk moeilijke tijd.

PS – emoties blijven komen en gaan. Het is niet de bedoeling om menselijke gevoelens weg te rationaliseren of te onderdrukken. Voel ze eenvoudig, observeer en identificeer je er niet mee. Dat laatste is essentieel – je bént je emoties niet.